مقایسه طیف فرکانس منتخبی از عضلات اندام تحتانی در بیماران مبتلا به نوروپاتی دیابتی با همسالان سالم طی راه رفتن

مقدمه و اهداف هدف از پژوهش حاضر مقایسه طیف فرکانس منتخبی از عضلات اندام تحتانی در بیماران مبتلا به نوروپاتی دیابتی با همسالان سالم طی راه رفتن بود. مواد و روش­ ها نمونه آماری پژوهش حاضر شامل 20 بیمار مبتلا به نوروپاتی دیابتی (با میانگین سنی: 7/19±54/85، شاخص توده بدن: 5/03±28/38) و 10 فرد سالم (با میانگین سنی: 4/06±52/60، شاخص توده بدن: 1/86±26/74) بودند که به­ طور در دسترس انتخاب شدند. فعالیت الکتریکی عضلات منتخب اندام تحتانی با استفاده از دستگاه الکترومایوگرافی ثبت شد. تحلیل داده ­ها با استفاده از آزمون آماری t مستقل انجام شد. یافته­ ها طی مرحله پاسخ بارگیری در عضلات پهن داخلی، دوسررانی، نیم­وتری و سرینی میانی، طیف فرکانس در گروه بیماران به­ طور معناداری نسبت به گروه سالم بالاتر بود (0/05˂P). طی فاز میانه اتکا تمامی عضلات مورد بررسی کاهش در میانه طیف فرکانس را در گروه بیمار نشان دادند (0/05˂P). طی مرحله هل دادن تنها عضله دوقلوی داخلی فرکانس پایین­تری در گروه بیماران نسبت به گروه سالم داشت (0/05˂P). طی فاز نوسان عضلات پهن داخلی، دو سررانی، نیم­وتری و سرینی میانی به­طور معناداری طیف فرکانس کمتری در گروه بیماران نسبت به گروه سالم داشتند (0/05˂P). نتیجه­ گیری آسیب اعصاب محیطی بر اثر نوروپاتی دیابتی در بیماران با درجه متوسط نوروپاتی باعث الگوی غیرطبیعی فرکانس فعالیت عضلات اندام تحتانی این افراد طی راه رفتن می­شود. عوارض بیماری می­تواند تلاش بیش­ازحدی را بطلبد که خستگی زودهنگام را به دنبال دارد و همچنین کاهش ظرفیت عملکردی عضلات اندام تحتانی منجر به عدم کنترل مناسب نیروی عکس ­العمل زمین می­شود که احتمال آسیب و سقوط را در بیماران افزایش می­دهد.